CONVERSAS NO CAMIÑO CON... ÁNGELA

Ola Ángela, cales son as túas sensacións cando practicas sendeirismo?

Ben, é unha cousa que me encanta. Sempre me gustou ir polo monte, pola praia. Reláxame moito. Todo bo aínda que o día estea malo, chuvioso.

Que decidiuche a primeira vez que realizaches unha ruta?

Eu levaba moito tempo desexando apuntarme a unha excursión e vina apuntada nun cartel.

Cando era pequena cos meus pais sempre iamos polo campo. Logo cambiou a vida e quería encontrar xente que lle gustase.


Fálanos de Galicia

Para min é moi bonita. Vou coñecendo cada vez máis sitios. A raíz de ir cos senderistas coñecín o seu interior e todo é bonito.

É raro encontrar un sitio que digas: Non me gusta nada.


Cóntanos a túa experiencia senderista máis especial?

O que máis me gustou foi cando se fixo a homenaxe a Marcelino. Aínda que non tiven moita relación con el, pero foi moi emotiva. Tamén me gusto a zona de Ortegal.

Como mellorarías as nosas rutas de sendeirismo?

Gústame tal e como están. Din: "é moi cansa (a ruta) ", "se chove non imos". Pero a min gústame a aventura. Non me importa perderme.


En que lugar do mundo che gustaría realizar sendeirismo e por que?

¡ ¡ Puffffff!!! Bo iso xa... Calquera lugar. A Canadá, polos lagos de Rusia,…Hay moitos sitios e non teño predilección. Sen ir máis lonxe: os Pireneos. En España ten que haber moitos sitios bonitos.


Cres que o sendeirismo mellora a túa vida?

Home, pois si. Francamente si. En todos os aspectos, desconectas da rutina, pensas en ver os compañeiros, andar, facer exercicios, xa con iso mellora xa.


Gustaríache practicar algunha outra actividade co Club Deportivo Amodiño?

Mira, o tema é que non dispoño de moito tempo. Gustaríame pero unha vez ao mes está ben.


Augúraslle un bo porvir ao sendeirismo como deporte para todas as idades?

Eu penso que si e debería apuntarse máis xente nova. Como aquela nena que foi o outro día, máis contacto coa natureza, máis bichos. Cada vez menos xente vive no campo e cada vez hai menos conexión co mundo rural. Meter un neno no centro comercial é unha barbaridade.


Por último, que esperas no futuro do Club Deportivo Amodiño?

Que vaia cada vez máis xente, e, ben, que o maior número de persoas puidese colaborar dunha ou outra forma.

CONVERSAS NO CAMIÑO CON... GERMÁN

Ola Germán, hai varios anos xa que practicas o sendeirismo e queriamos preguntarche que ideas nos recomendas que utilicemos para convencer novos senderistas.

Eu penso que poucas porque está todo organizado e moi ben. Ademais xente encantadora. É o que hai.

Seguramente, xa na túa época de neno practicabas o sendeirismo sen sabelo. Recordas algunha ruta que realizases naqueles anos?

Ía á feira andando ata Meira, 27 Km de ida e outros 27 Km. de volta. E esa era unha das curtas. Nunca fun a Fonsagrada ata que me fun a medir para ir á mili. Pontenova estaba a 14 Km.

Os nativos da nosa zona, no río Rodil, mira que difícil é, foron a andar e unha rapaza esvarou e caeu nunha poza do río e tivo que vir un helicóptero que non podía recollela ata que veu un máis pequeno para salvala.

A miña parroquia é Carballido.

Germán e que zona de Galicia che gusta máis para practicar sendeirismo?

Métesme nun iso. Moi bonitas, moi bonitas, pero espectaculares no Miradoiro de Madrid sobre o río Sil. E gustoume moito a do MonteAloia. Precioso, precioso, cando dixo Marcelino: "Aquí non vimos a rebentarnos a andar. Vimos a gozar das paisaxes", "Si, Marcelino, tes razón, hai que gozar do que vemos"

Gustaríanos que se animase a xente nova e os nenos a practicar o sendeirismo e non sabemos como. Ocórreseche algunha idea?

Non sei que ideas se poden ocorrer. Que proben unha vez e verán como se animan a volver. Acórdaste da que fixemos a San Esteban de Ribas de Sil e que ían alucinados e preguntábanse por que non foran antes aqueles rapaces do instituto Moas?

Fálanos de Galicia e dos seus cambios. Cres que se coida mellor ao campo agora?

Non. Penso que non. Porque de onde somos nós os montes están sen limpar. Cheos de silvas e non se pode pasar.

Que zonas de España nos recomendas para practicar sendeirismo?

Calquera. Sobre todo en Galicia.

Que ruta de Galicia é a que máis che gustou?

A de Parada de Sil, quizais.

Que suxíreche Amodiño?

De onde son eu, ir devagar e gozar das paisaxes que dicía Marcelino. Estiven nas Medulas e acordeime moito del.

Cal cres que é o futuro do sendeirismo?

Que isto vai ir a máis. Ten que ir a máis. Non gastas diñeiro e gózalo.

Por último, como che gustaría que fose o futuro do Club Deportivo Amodiño?

Que seguise, que fose adiante. Doado coa xente que hai.

CONVERSAS NO CAMIÑO CON... ALEX

Ola Alex, por que che gusta o sendeirismo?

Porque me gusta a Natureza, gústame saír da cidade de cando en vez, lonxe da contaminación, coñecer xente nova e reencontrarme cos meus amigos senderistas. Gozar dun día cheo de alegría xunto a eles e intercambiar experiencias.

Que cousas boas che achega?

(Ri.)

Cantos anos levas realizando sendeirismo? Algunha vez quixeches deixalo?

Pois levo dous anos seguidos pero empecei no 2003, estiven un ano completo e empecei no 2011. Son tres anos facendo sendeirismo.

No 2003 deixeino pero agora non me formulo deixalo.

Imaxina unha ruta e nóla contas.

Polos Picos de Europa, sendo de montaña, imaxínome que ao final da ruta descansamos todos nunha casa rural.

Como animarías a xente nova para que participase das nosas rutas?

Pois invitándoas a participar nas nosas celebracións porque ademais dun grupo senderista somos unha familia, e tamén a animaría porque hai xente de todas as idades, e sendo novos aprenderían da xente maior.

Que suxestións se che ocorren para que as teña en conta o Club Deportivo Amodiño?

Creo que está todo ben por agora. Suxeriría...., non sei, a verdade, estou moi contento de todo!.

Que é o que máis te amola nunha ruta?

Amólame por exemplo que a ruta se divida, é dicir, que se ande pola mañá e outra vez despois de comer. Gústame que sexa seguida e despois de comer, marchar.

Fálanos dos compañeiros e as compañeiras senderistas.

Paréceme que son unha xente estupenda, He compartido moitas cousas con eles, alegrías, tristuras, moitas experiências. Nunha palabra: paréceme que o Club transmite moita calor humana.

Cóntanos un soño senderista.

Non sei, esa parte é difícil.

Por último, que esperas no futuro do Club Deportivo Amodiño?

Espero que todo siga sendo igual, que a xente non cambie, que se una máis xente á nosa familia, espero que cumpramos todos os nosos obxectivos, quero dicir, que se cumpran outras actividades como os xogos tradicionais ou ben outros cursos como náutica. E que o Club madure, que o faga pouco a pouco, que cheguemos a ter un local propio e que se propague o noso espírito por todas as partes.

CONVERSAS NO CAMIÑO CON .... MARI

Ola Mari, de onde sacas tanta enerxía para, durante moitos anos, pertencer a diferentes xuntas directivas que fomentaron e fomentan o sendeirismo?

Non é que saque forzas. Empecei con ilusión, e xa vai para doce anos. Son bastante optimista, agora non tanto. E sigo coa ilusión. Confío no futuro do Club Deportivo Amodiño.

Que é o que máis che gusta do sendeirismo?

O ambiente, compañeirismo, a xente comparte todo, ou case todo.

Dinos a ruta á que máis cariño tes e a ruta onde peor o pasaches.

É a de Taramundi... porque estaba Marcelino, eramos vinte e cinco, pasámolo moi ben..., o voto moito de menos, moito.

A que peor o pasei foi na da lea tan grande, Valporquero, acórdaste?

Sempre animaches moito para que as persoas practiquen sendeirismo, que lles dis?

Que somos boa xente, como unha familia, cos seus máis e cos seus menos, pero hai compañeirismo e somos como unha familia.

Por que queres tanto ao Club Deportivo Amodiño?

Porque é unha nova ilusión que espero que saia ben e a directiva somos boa xente. Estámolo a desexar.

Que soño che falta realizar no sendeirismo?

Ir a BRASIL.

Dinos todas as cousas boas que achéganche as rutas senderistas.

A ver como o podo expresar: Ter coñecido xente moi boa que me axudou nos momentos malos. E que coñezo sitios, camiño... en fin.

En que lugar de España, que non sexa Galicia, gustaríache realizar unha andaina?

Encantaríame por Extremadura e por Cantabria.

Cal é o teu ideal de ruta?

Dificultade Media, un pouquiño Alta. Son 60 anos.

E despois..., aínda que me gusta o mar, a dos Picos de Europa cos seus ríos, que me encantou.

Por último, que esperas do Club Deportivo Amodiño no futuro?

Que non se desmembre, que haxa unión, e que a xente nova aguante o máximo.

RUTA 3: PRAIAS DE BUEU E CABO UDRA

Capitaneados por Xesús, cincuenta e un senderistas 

gozamos das belas praias, a paisaxe suxestiva dunha Galicia verde e azul que namorou aos nosos sentidos.

Será difícil esquecer este sensacional día en Bueu e no seu Cabo Udra.

Non poderemos esquecer o regalo solidario de María para a primeira Rifa Senderista. E tampouco á nena Ánxela, a neta de Elena, que tan amablemente participou na presentación do seu gañador.

Cando todos teñamos máis anos acordarémonos dos bos momentos pasados nun día como este, cheo de cores verdes e azuis.

Graciñas, Xesús.

CONVERSAS NO CAMIÑO CON... RICARDO

Ola Ricardo, gustaríanos coñecer que visión de futuro tes para o sendeirismo en Galicia, paréceche que é suficientemente valorado polos galegos?

Creo que si. Hai dous anos ou tres, igual non era a mesma resposta.

Sabemos que en máis dunha ocasión preparaches rutas enfocadas a todas as idades. Tes unha idea aproximada da ruta senderista máis axeitada? Que lle recomendas ao Club Deportivo Amodiño?

As rutas dun club do perfil de Amodiño é unha ruta dunha dificultade media-baixa de aproximadamente 17 quilómetros. Pódense facer outras cousas por un interese especial.

Tiveches algunha vez un soño senderista que non puideses realizar? Nólo contas?

Todos os meus soños senderistas os puiden realizar a pesar das cambadelas.

Se tiveses que preparar unha ruta en calquera sitio de España, onde levarías a un grupo de senderistas e por que?

Dis a calquera punto de España? É con trampa esa pregunta. Pois a Asturias, a Somiedo. Polo interese ambiental, paisaxístico e, sobre todo, para establecer unha comparación do respecto e cariño que ten a xente en Asturias con respecto á forma de actuar en Galicia.

Que teriamos que aprender en Galicia os grupos de senderistas dos de Castela e León ou Asturias?

Con respecto a Castela e León non o sei porque non coñezo ningún grupo de alí. En León parece que a Administración e as entidades locais e asociacións se teñen un interese e unha visión de desenvolvemento do mundo senderista e da Natureza.

Con respecto a Asturias é evidente que teñen un nivel e unha conciencia senderista envexable dende o punto de vista galego.

Recordo unha ruta moi chuviosa polas inmediacións de Carballo, vimos varias fervenzas e ti eras o guía, atréveste a preparar esta para o Club Deportivo Amodiño?

Home, claro, por suposto.
Para os que non o saiban indicar que na preparación desa ruta, na que me acompañaban Marisa e Julia Salgueiro caín no río, e cando ía polo aire caendo, o único que pensaba era salvar a máquina de fotos, o móbil e o GPS. Cousa que así aconteceu, non pode dicirse o mesmo das miñas posaderas.

Aconséllanos unha ruta de dous días.

De dous días? Pois tiña unha e non me acordo onde é, tiña a ruta do Cares pero non se pode facer cun grupo tan grande como este...

Imaxina que cincuenta e seis senderistas que te coñecen queren escoitar as túas palabras, que nos dis?

Ánimo! Senderistas, toda a Terra e dos Homes.
(fragmento dunha poesía de Rosalía de Castro con música de Amancio Prada)

Como é a túa vida agora que víchesche obrigado a deixar de practicar sendeirismo como quixeses debido aos teus problemas de mobilidade?

Moi triste. Opino que a práctica do sendeirismo debe ser proporcional pero continua á capacidade de cada un. Non se debe de abandonar.

Por último, Que esperas do Club Deportivo Amodiño no futuro?

Ben, pois que intente emular ata conseguir o que se conseguiu ata a data noutras circunstancias. Eu creo que está claro non?