viernes, 31 de enero de 2014
sábado, 11 de enero de 2014
domingo, 5 de enero de 2014
OS CONTOS DE MARÍA HERMIDA: PRIMITIVO RUDO E AS BOLBORETAS DE CORES.
PRIMITIVO RUDO E AS
BOLBORETAS DE CORES
Primitivo era un veciño do meu pobo e que tiña Rudo de apelido. Era un señor moi culto, distinto dos outros veciños, xente labradora.
Resulta que Primitivo coleccionaba bolboretas, tíñaas de todas as cores.
A min as que máis me gustaban eran as azuis.
Un día noso mestre díxolle:
-Señor Rudo, cóntelles aos nenos como conseguiu as bolboretas azuis que tanto lles gustan.
-Ben, dixo Primitivo.
Cando nos contaba como conseguiu esas bolboretas eu quedaba coa boca aberta.
-Esas deumas un pastor da provincia de León. Estas collinas na beira do río Curueño, o río do Esquecemento.
-A pena que teño, dicía Primitivo, é que xa son moi vello e teño que ir pensando en aforrar, teño que vender as bolboretas por se me morro, pois non teño familia que me pague o enterro e costa moi caro.
-Mais non diga iso! Vostede pode doar o seu corpo á investigación e eles fanse cargo de todo.
-Iso, non señor mestre, só de pensar que me despezan se me poñen os pelos de punta e pódome morrer agora mesmo.
-E, logo Sr. Rudo, parécelle mellor a vostede que lle coman os vermes?
-Non e non! É que a min cando me queiran comer os vermes serei tan duro de roer que os vermes xa serán bolboretas de cores.
Primitivo era un veciño do meu pobo e que tiña Rudo de apelido. Era un señor moi culto, distinto dos outros veciños, xente labradora.
Resulta que Primitivo coleccionaba bolboretas, tíñaas de todas as cores.
A min as que máis me gustaban eran as azuis.
Un día noso mestre díxolle:
-Señor Rudo, cóntelles aos nenos como conseguiu as bolboretas azuis que tanto lles gustan.
-Ben, dixo Primitivo.
Cando nos contaba como conseguiu esas bolboretas eu quedaba coa boca aberta.
-Esas deumas un pastor da provincia de León. Estas collinas na beira do río Curueño, o río do Esquecemento.
-A pena que teño, dicía Primitivo, é que xa son moi vello e teño que ir pensando en aforrar, teño que vender as bolboretas por se me morro, pois non teño familia que me pague o enterro e costa moi caro.
-Mais non diga iso! Vostede pode doar o seu corpo á investigación e eles fanse cargo de todo.
-Iso, non señor mestre, só de pensar que me despezan se me poñen os pelos de punta e pódome morrer agora mesmo.
-E, logo Sr. Rudo, parécelle mellor a vostede que lle coman os vermes?
-Non e non! É que a min cando me queiran comer os vermes serei tan duro de roer que os vermes xa serán bolboretas de cores.
OS CONTOS DE MARÍA HERMIDA: A RAPAZA DAS SANDALIAS VERMELLAS.
A RAPAZA DAS SANDALIAS
VERMELLAS.
Unha Tarde de abril, sentada detrás dunha porta, encontrei a rapaza das sandalias vermellas.
Aínda non era tempo para sandalias, por iso, todos a miraban e dicían:
-De onde será? Que rapaza tan rara!
Ela mirábanos como pedindo axuda.
Eu senteime ao seu lado, sorrinlle e ela fixo o mesmo.
-Que sandalias tan bonitas! Onde as compraches?
-Non as comprei, fíxomas o meu pai.
-Onde vives para ir eu e que faga unhas para min?
-Eu vivo no campo. Alí só está a miña casa.
E díxome:
-Temos unha maceira nada máis, pero gustarache. A miña casa é moi bonita!. Ten un camiño que parece unha alfombra, e dúas macetas, unha a cada lado da casa.
Tanto falamos que non me decatei que ela desaparecera, pero alí se deixou as sandalias vermellas. Eran tan bonitas!
Púxenmas e comecei a andar para sentilas nos meus pés. Eran moi cómodas. Camiñei sen saber onde ía, coma se alguén me empurrase.
Cando me decatei estaba no campo. Alí, un espazo moi grande e unha tira longa de céspede, moi verde, que parecía unha alfombra. E alá ao lonxe, había o que parecía unha casa.
Seguín polo camiño, vin dous paxaros amarelos co pico grande cor marrón. Chegamos á casa, os paxaros fóronse á maceira a comer as mazás.
Eles comían e xa crecían outras.
A casa moi pequena, en cada ventá había unha maceta.
Chamei á porta pero non había ninguén.
- E que fago agora se non sei onde estou?
De súpeto, as sandalias desapareceron e púxenme a chorar.
Entón veñen os paxaros, lévanme voando, e déixanme caer no lugar onde coñecín a rapaza das sandalias vermellas.
Alí non había ninguén.
Ben, estaba a miña nai! que sentiu un ruído forte cando caín da cama.
-Pero muller, dicíame, Como se che ocorre durmir a sesta nunha tarde tan bonita? Como é abril compreiche unhas sandalias para o teu aniversario.
-Mamá, non me digas que son vermellas!
-Si, nena, si, son vermellas.
Unha Tarde de abril, sentada detrás dunha porta, encontrei a rapaza das sandalias vermellas.
Aínda non era tempo para sandalias, por iso, todos a miraban e dicían:
-De onde será? Que rapaza tan rara!
Ela mirábanos como pedindo axuda.
Eu senteime ao seu lado, sorrinlle e ela fixo o mesmo.
-Que sandalias tan bonitas! Onde as compraches?
-Non as comprei, fíxomas o meu pai.
-Onde vives para ir eu e que faga unhas para min?
-Eu vivo no campo. Alí só está a miña casa.
E díxome:
-Temos unha maceira nada máis, pero gustarache. A miña casa é moi bonita!. Ten un camiño que parece unha alfombra, e dúas macetas, unha a cada lado da casa.
Tanto falamos que non me decatei que ela desaparecera, pero alí se deixou as sandalias vermellas. Eran tan bonitas!
Púxenmas e comecei a andar para sentilas nos meus pés. Eran moi cómodas. Camiñei sen saber onde ía, coma se alguén me empurrase.
Cando me decatei estaba no campo. Alí, un espazo moi grande e unha tira longa de céspede, moi verde, que parecía unha alfombra. E alá ao lonxe, había o que parecía unha casa.
Seguín polo camiño, vin dous paxaros amarelos co pico grande cor marrón. Chegamos á casa, os paxaros fóronse á maceira a comer as mazás.
Eles comían e xa crecían outras.
A casa moi pequena, en cada ventá había unha maceta.
Chamei á porta pero non había ninguén.
- E que fago agora se non sei onde estou?
De súpeto, as sandalias desapareceron e púxenme a chorar.
Entón veñen os paxaros, lévanme voando, e déixanme caer no lugar onde coñecín a rapaza das sandalias vermellas.
Alí non había ninguén.
Ben, estaba a miña nai! que sentiu un ruído forte cando caín da cama.
-Pero muller, dicíame, Como se che ocorre durmir a sesta nunha tarde tan bonita? Como é abril compreiche unhas sandalias para o teu aniversario.
-Mamá, non me digas que son vermellas!
-Si, nena, si, son vermellas.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)